بـــــــی وفـــــا

 تــوی جاده ای که انتهاش معلوم نیست

فرق نمیکنه پیاده باشی یا ســواره!

ولـــی . . .

اگه یه همراه داشته باشی

یه عزیــــز خوب و مهربون

بی انتها بودن جــــاده

برات آرزو میشه

بــی تـــو، مهتاب‌شبـــی، باز از آن كوچه گذشتم

  هنوزَم گــُمــَـم

  تو خاطِراتي كِه لَحظِه بِه لَحظِه نابـود و دوباره ز ِندِهَ ــم ميكنن!

  مثل مـَـرگِ تَدريجـــي....

  گــُمَم تو دَسْتــْهايِ تــــو

  دَسْتْهايي كِه چِه سادِه  دَسْتْهامـــــو رَهـــــا كَردن!

  گــُمَم تــو چِشْمْهـــــــاتـــْــــ

  چِشْمْهــــايي كِه با بَستَن ِ  چِشْمْهات بِه روشون

  بـــــَـرق ِ چِشْمْهاي منو هَم خاموش كـَــــردن...!

  حَتــّـي گــُمَـمْ تووو خـُــودَم!

  با ايْنْهَمــــِـــــــه

  مــَـن...

  اَزَت گـُـذَشْتـَــم؛

  اَزَت گــُذشــْتَم تا زندِگــي اي رو بــِسازم...

  زندِگي اي كِه آهِ حَسْـــرَتِت رو بُلَنـْــــــد كُــنـِــــه !!! :|

  يــِه چيزي رو ميدونــــــــي؟

  از دَست دادن ِ آدَمايِ خـــوب سَخْتـَــه،نِميگم خوبـَـــم امــّا مُهم اينـِــه كِه آدَمـَــم....

  پَشيمـون نيستَم از گــُذَشتــــَـــن

  پَشيمون نيستَم از گــُـم شُـدَن

  پَشيمون نيستَم از پــِنهـــان كَردَن ِ حِسَّــم بـِه تــــــــو

  چــون ميخوام زنــدِگــي كـُنـَـــم؛

  زنـــدِگي اي كـــِه ..........

  بيخيــــال :|

  + يه لطفــي كن، ديگه نبـــاش؛هيچ جــاي زنــدگيـــم :|

  يــِـه قـَهْو ِه يِ  گــرم اما سـَـرد...!

  يـِه بُغـْض كُهــنْــِه ميــــون ِ گـُذَشْتِــه و آيَنْـــدِه...

  وَ يـِه دُنْيـــــــــــــا خاطِــره از تـــو و اون :|

  يــِـه عَكْــس كُهــ نـِــه از اون توي ِ دَسْتَـــــم

  وَ يـــِه حـَرفـــِـ سَنْگيـــن از تـــو تـــويِ گــوشَــم،

  جـــا مونـــدِه هَنـــوز....

  دِلْتــَـنْــگـَم، نِميدونــَــم بَراي ِ كــــي

  بُغــض دارم و نـِـمي دونــَـم از چــــي

  ناگهــــــــان يــــادِ چشمهــــايِ تــــــــو افتادم

  و قَهـْــوه رو يـِكْجــــا ســـَر كِشيـــدَم

  زَهـــْـر بــود :|

  با اونهَمِه شِكَــر كِه شيــرينـِش كــَردِه بودَم!

  اما انگــار چيزي كِه ســـَر ميكِشيدَم قَهـوِه نــَبــود! خـــاطِــره و بـُغْـضْ بــــود....!

  طَعْمَـــشْ گـَلويـــَم رو ســوزانــْد،مِعْدِه اَم را هَم هَميــنطــور...!

  بــَعد از ايـن ، هَر قَهــْو ِه اي را كـِه بــِه خـوردَم دَهَنْد هَمين مـــَز ِه را بَرايـــَم دارَد :|

  بـــي وُجــود ِ او هَمِه چيــز بَرايَم زَهْـــر اسْت حَتـّـــي ..... :| :|

  + تلاش نكن، اين وضعيت همينطور ميمونه، هيچ چيزي تغيير نميكنه 

  حتي اگر از اول شروع كني...!

  .....

  اين دل هم مثل تو عذاب ميكشه يا شايد هم بيشتر از تــو...

  :|

  مـــَن تَــمامی مُــردِه گــان بـــودم: 
  مُــردِه ی پــَرَنـْدِه گانی کِــه می خــوانــَند 
  و خــاموش اَنـــد، 
  مـــُردِه ی زیــباتَـرین جانِــوَران 
  بــَرخــاک و در آب، 
  مُـــرده ی آدَمــیان هَــمِـه 
  از بـــَد و خــوب. 
  ....
  مَــن آنـجا بـــودم 
  در گـُذَشـْــتــِه 
  بـــی ســـرود 
  بـــا مــَن رازی نـَبــود 
  نــَ ــــه تبسمی 

  نــَ ـــه حــَسْــرَتـــی. 
  ....
  بــِـ ــه مـــِهــْر 
  مـَــ ــرا 
  بــی گــــاه 
  دَر خـــوابـــ دیــــدی 
  و بـــا تـــ ـو 
  بیــــدارشُدَمـــــ

  (احمد شاملو)

  + هنوز هم مرده اي بيش نيستم :|

شب ِسَردیِست...

مَن تَنهــآیَــم..!
خوآب ِشَبآنه اَم اِنگـآرحَرآم شُدِه بَرمَن!
سُکوُت ِشَب گَردهآ آرآمِش ِاَزدَست رَفتهِ اَم رآ بآزمیگَردآنَد...
و دَراُتآق ِهَفت مِتری میِنویسَم بِه یآدِ آرِزوُ هآیَم...
آرِزوُهآیی کـِه دَستی بَرآیِ اِجآبَتِشآن به آسِمآن نَرَفتِه...
اتِفاق ِجدیدی نیُفتآده...داستآن ِعجیبی هَم نیست...
فَقَط مَن مَشغوُلِ نِوِشتَن شُدِه اَم....
دَستِ خوُدَم نیِست...شآد نیِستَم..قَلَمَم هَم شآد نیِست...
اصـــلاَ چرآ چــآیِ شیِرین بآیَد تُــرش بِشَوَد...؟!
شآیَد یِک فِنجآن چــآیِ بِدوُنِ شِکَر...اِحتِمآلآ کَمِی تُرشِی چآشنِی اَش بآشَد...
شآیَد مِیخوآهَد بِفَهمآنَد رِوآلِ هَمِه چِیز عَوَض شَدِه اَست....

+ خيلي چيزا خيلي وقته كه واسم عوض شده ... :|

 دلــــم بالــکنی می خواهـــد رو به شهـــر…

و کمی بـاد خنکــــ و تاریکـــــی …

یکــــ فنجان بــزرگــــ قهــوه …

یکـــ جرعه تـ♥ـو … یکــــ جرعه مــن …

و سـکوتـــی که در آن دو نگـــاه گـــره خـــورده باشـــد …

بی کــلام…

میـــــدانی…!؟

دلــــم یک “مــن” می خواهــد بـــرای تــو…

و یک “تـــو” تـــا ابــــد بــرای من …

و باز هم ۳ نقطه های بی پایانِ مــن…(!)

سالهــاست قَلمــــــــیِ سیــاه

بـَر سپیــــــــــــــــدی ِ ایـن کاغـذ ِ بـــی جــان می لغــــزد

                                                         و دل  از او می نویســــــد

سالهـــاست دل در پــــِـــــــی او می رود

                                            و او در پــــِی مــــن

سالهــاست عــــاشقی را پیشــه کـرده ام

                                           و دوســـــــت داشتــن را توشـــــــــــه ی راه

سالهــاست حریـــــــــــــم ِ احســـاسم را

                                          بـرای تمــام ِ مــــــــــــــردانگی هایش گشــوده ام

سالهــاست ترانــــــــه ی صـــدایش را

                             ملــــودی ِترانـــه هـایم کــرده ام

سالهـــاست تصویـــــــر ِ نگــاهَ ش را

                                             بَـر پنجـــــــــــر چَشمـــانم قـــاب گرفتـــه ام

سالهـــاست در جنگــل ِ آغوشـــش گــُــــــــــــم شــده ام

                                                   و در ساحــل ِ امــن ِ بـــــــــازوانَ ش  پیـــدا

سالهـــاست از جـــــــام ِ لـــب هایش

جرعـه جرعـه شــراب ِ عشـــق نوشیـــده ام

و با بوسـه هایش مَســت گشتــه ام

           سالهـــاست با او هـــم آغــــوش رویــاهـای ِ عاشقـــانه شــده ام

سالهـــاست از او دور بوده ام

                         و با فاصلــ ــ ــه ها جنگیـــــده ام

سالهـــاست بــــی او بـــودن ها را تــــــــاب آورده ام

سالهـــاست دلتنگـــــی ها را صبــــــــــوری کــرده ام

         سالهـــاست استجـــابت عاشقــــانه هایم را از تــــو خواستــه ام

امــــا ...

خـدایـــــــــــا  ...

         چگونـه بخوانمََـــت که بنگـــری دلتنگــــــــــی هایم را ؟!

چگونـه بخوانَمَـــت

                      که حـــس کنـی غــــــــــــم هایم را ؟!

چگونـه بخوانمَـــت

                      که لمــــس کنـی تنهـــــایی هایم را ؟!

چگونـه بخوانَمَـــت که عـــــــــــــاشقانه دوستَـــش می دارم ؟!

چگونـه بخوانَمَــــــــت که بدانــی

                          تصـــــــــور ِ نداشتــن َش

و به دیگـری سپـردن َش چقــــــــــــــــــدر عذابـــم می دهــد؟!

پلــــــــک های ِ خستـــه ام را که می گشـــایـم

چیـــزی در وجــــودم می شکنََــــــــــــــــــــــــد

                 نگاهــــــــم به نقطـــه ای گـــــــــــــــــــره می خـورد

دو قطـــره اشــک از روی ِ گونــــه هایم سـُـر می خورنــد

          و در میــان هــــــزاران قطــره ی بــــــی قـــــرار گــُم می شونــد

همچــون مــن

که در میــان هــــزاران راه ِ نرفتــــــــــه و رفتــــــــه

                                                 گـــُم شــده ام

دستــــانم را بگیـــر ...

رهـــــا مَکـن ایـن گمشـــــده ی خستــه را

تــو را به رَمضــان  و شـب های ِ قَـــدرَت

تــو را به قرآنـــی که سالهـــاست می خوانَمـــَش و به سَــر می گیرمَــش قَسَــــم

او را از مـــــن مگیــــر

                          که زندگــی بــــــــــــــــی او

                                            و عشـــــــــــــــــــــق َ ش

پــایــان ِ روزهــــای ِ عاشقانــــه ی ِ مـــن اسـت

پــایـان روزهــایی که دیگــر دوستشـــــــان نخواهـــــــــم داشــت

گــيرم كــه بـــاران هـم آمــــــــد

همــه چيــز را هــم شســــت

هــــوا هــم عـالــــــي شـــد

فايــده اش بــــراي مــــن چيسـت؟؟

هــواي دل مـــن بـــــي تـــــو پــس اســت....

خدا را بی نهایت شاکریم که از خزانه ی موهبت و الطاف بی کران خود بر ما منت نهاد تا دگرباره بتوانیم این ماه پر برکت و پر فضیلت را درک نماییم؛ ماهی که خداوند متعال در شأن آن می فرماید: «شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن هدی لناس و بینات من الهدی و الفرقان…»ما باید این ماه را بیش از پیش قدر دانسته و از آن کمال استفاده را نماییم، چرا که این ماه، ماه بسیار پر فضیلتی است و با ماه های دیگر قابل مقایسه نیست.

حلول ماه مبارك رمضان برشما دوستان عزيز مبارك باد

 تکـیـــه بده

امــا….

به شـانــه هایی که اگرخـــوابت بــــرد

ســـرت را زمیـــن نـــگــذارد…

 همه گفتن:عشقـــت داره بهــت خیـــــانت می کنه!

گفتــم:مــــــی دونـــم!

گفتــن:ایــن یعنی دوستــت نـــــــدارهاااا!

گفتــم: مـــی دونــم!

گفتـــن:احمــق یه روز میـــذاره میـــره تنــــها میــشی ! …

گفتـــم:مــی دونـــم!

گفـتــند:پس چـــــرا ولـــش نـــمی کنی..؟!

گفتـــم:ايــن تنــــها چیــزیه که نــمـــی دونم!!!!

 باید باور کنیم

دیـــر آمدن!

 دلتنگــی هایــــَم را زیر بغـل زده اَم

کاش یادبگیریم که درهروضعیت بگوییم” بله خدا!خود من"

مـــــادر

برای کنار هم گذاشتن واژه ها٬
دست قلمم بیش از آنچه فکر کنی خالی است…
و بیش از آنچه فکر کنی احساس می کنم به نوشتن مجبورم !
شاید این هم خاصیت ِ داشتن این صفحه ی مجازی است ؛
میان جاده که می آمدم ، سرم پر از فکر بود
فکرهایی از آن دست که به هر نیمه ای که می رسیدم
احساس می کردم بیش از این رخصت پیش رفتن ندارم

چیــــزهایی مـــثل ِِ

آینده

رفتن

ماندن

حالا اما اندیشه ای نیست برای به واژه آوردن..

این روزهــــا
همه اش در من بـــرف می بارد
آنقدر سنگین
که آدم برفی ها
در من امپراطوری راه انداخته اند
و من
حتی
جرئت ِ خندیدن به دماغ های هویجی شان را ندارم!
این روزهــــا
زمستان تر از زمستانی ام که در آنم
و چهلچراغی از قنـــدیل و بغض
آویزان کرده ام اینجا
درست بالای سر شومینه ای
که تو در آن هیــــزم نمی ریزی

بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند

پر از حس های خوبند

پر از حرفهای نگفته اند

چه هستند، هستند

و چه نیستند، هستند

یادشان،خاطرشان

حس های خوبشان

آدمــــــها

بعضی هایشان

سکوتشان هم پر از حرف هست

پر از مرحم به هر زخم است .

گفتم: میری؟
گفت: آره
گفتم: منم بیام؟
گفت:جایی که من میرم جای ۲ نفره نه ۳ نفر
گفتم: برمی‌گردی؟

خداوندا،برای همسایه كه نان مراربود،نان

برای عزیزانی كه قلب مرا شكستند،مهربانی

برای كسانی كه روح مرا آزردند،بخشش

و برای خویشتن خویش آگاهی و عشق میطلبم

آمین یا رب العامین

بازم دریا فریبم داد ، منو ساحل هوایی کرد
تمام خاطراتت رو برای من تدایی کرد
بازم پیغام بی پاسخ که دلتنگم که فرصت هست
نشد که بی تفاوت شم ، هنوزم این دلم سادست
تو دریا سنگ میندازم به یاد تو که از سنگی
چی از دنیات کم میشد اگه میگفتی دل تنگی ؟
تمام زندگیم با این یه جمله زیرو رو میشد
تو تنها دل خوشیم بودی چرا رفتی بگو چی شد ؟

از آدم ها دلگیرم


که خوب های خودشان را از بد ِ تو / مو شکافی میکنند


و بد هایشان را در جیب های لباس هایی


که دیگر از پوشیدنش خجالت میکشند / پنهان میکنند


از اینکه ژست یک کشیش را میگیرند وقتی هوای اعتراف داری


و درد هایت را که میشنوند


خیالشان راحت میشود هنوز میتوانند کمی خودشان را از تو / کشیش تر ببینند



از آدم ها دلگیرم


وقتی تمام دنیایشان اثبات کردن است


همین که گیرت بیاورند


تمام آنچه را که نمی توانند به خورد ِ خودشان دهند به تو اثبات می کنند


به کسی غیر از خود / برتری هایشان را آویزان کنند


تا از دور به کلکسیون افتخاراتشان نگاه کنند


و هر بار که ایمانشان را از دست دهند / آنقدر امین حسابت میکنند


که تو را گواه میگیرند


ایمانشان که پروار شد با طعنه میگویند :


این اعتماد به نفس را که از سر راه نیاورده ام


از آدم ها عجیب دلگیرم


از اینکه صفت هایشان را در ذهنشان آماده کرده اند


و منتظر مانده اند تا تکان بخوری و ببینند به کدام صفت مینشینی


و تو را هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند


خنده ات بگیرد که چقدر شبیه‌شان نیستی


دردشان بیاید ... و انتقامش را از تو بگیرند ...


تا دیگر به آنها این حس را ندهی که کسی وجود دارد که شبیه‌شان نیست


از آدم ها دلگیرم


که گرم میبوسند و دعوت میکنند


سرد دست میدهند و به چمدانت نگاه میکنند


دلت ....


دلت که از تمام دنیا گرفته باشد / تنها به درد بازگشت به زادگاهت میخوری


دلم گرفته است ... همین را هم میخوانند و باز خودشان


را آن مسافر آخر قصه حساب میکنند

*من از نهایت تاریکی*

*و از نهایت*

*شب*

*حرف می زنم*

*اگر به خانه ی من آمدی*

*برای من*

*ای مهربان* !

*چراغ بیاور*

*و یک دریچه که از آن*

*به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم* ....